Rozpoznanie łojotoku

1. Łysienie plackowate (olopecża areota) różni się: podostrym początkiem,, ostrym odgraniczeniem ognisk oraz całkowitym wyłysieniem, niewystępowaniem łojotoku i zaniku mieszków włosowych, nierzadkim pojawieniem się u dzieci; w ciężkich przypadkach utratą owłosienia w okolicach poza głową. 2. Łysienie starcze (alopecia senilis) różni się: występowaniem w późnym. okresie życia, siwieniem włosów, rozwojem skóry starczej, pojawianiem się także u kobiet. Łysienie kiłowe (alopecia luetica) różni się: podostrym rozwojem, zajmowaniem okolic skroniowych i potylicznej, współistnieniem innych objawów kiły wtórnej oraz dobrym rokowaniem. 4. Wyłysienie w toczniu rumieniowatym i grzybicach strzygących różni się zespołem objawów charakterystycznych dla tych dermatoz; zejściem pierwszego jest bliznowaty zanik skóry. W rozpoznaniu różnicowym konieczne jest dokładne obejrzenie ognisk łysienia za pomocą lupy oraz przeprowadzenie mikroskopowego badania włosów. Włosy wyskubuje się pincetką. Wyrywać należy albo włosy zmienione, albo z brzeżnych części ognisk łysienia. Po zwilżeniu włosów wodą bada się je kolejno pod małym i dużym powiększeniem. Badanie to pozwala ustalić fazę rozwojową włosów oraz ewentualne ich zniekształcenia, zależne od czynników genetycznych lub fizycznych i chemicznych.