Zapalenie łojotokowe

Jedną z cech zapalenia łojotokowego jest częste zajmowanie przez proces zewnętrznych przewodów usznych, fałdów uszu, brzegów powiek i skóry brody. W tym ostatnim przypadku dochodzi często do bakteryjnych zapaleń mieszków włosowych, a nierzadko również do figówki z zejściem jej w zanikowe blizenki. W obrębie tułowia zapalenie łojotokowe skóry polega na zlewających się z sobą ogniskach przewlekłego, wyraźnie odgraniczonego złuszczania się. Punktem wyjścia ognisk jest często przednia i tylna powierzchnia klatki piersiowej. Ogniska pokryte są żółtymi, tłustymi łuskami, nierzadko upodabniają się do wykwitów łupieżu różowego lub nietypowej łuszczycy (złuszczanie łuszczycowate, parakeratosis psoriasiformis). W okolicach fałdów zapalenie łojotokowe przebiega pod postacią wyprzeń. Zajęciu ulegają często symetrycznie fałdy pachowe, pachwinowe, podsutkowe, pępek, wzgórek łonowy, okolica narządów płciowych, fałdy międzypośladkowe. Złuszczające się, ostro odgraniczone, ogniska wykazują często pękania skóry w linii fałdowej, a w następstwie macerującego wpływu potu i nieodpowiedniego leczenia zewnętrznego dochodzi często do zakażenia wtórnego i sączenia _skóry, które poszerza się poza granice fałdów. U chorych stwierdza się zazwyczaj skojarzenie ognisk o różnym stopniu suchego złuszczania się skóry, jej stan zapalny, sączenie, obrzęk, liszajcowa-cenie wtórne i pękanie skóry fałdów.