Torbiel

Rozróżnia się torbiele „prawdziwe”, o ścianach zbudowanych z nabłonka, oraz „rzekome”, pozbawione właściwej ściany. Rozwój torbieli wiąże się .z urazami mechanicznymi; część z nich ma pochodzenie znamieniowe i stanowi wyraz zaburzeń rozwojowych. Zwykle dochodzi do rozwoju torbieli śluzowych, rzadziej dermoidalnych. Pierwsze z nich są zwykle wysłane nabłonkiem, który może ulegać zwyrodnieniu śluzowemu, a gromadząca się w jamie torbieli treść powoduje rozciąganie jej ścian i rozwój różnej wielkości guzowatości o miękkiej, a nawet chełboczącej spoistości. W torbielach skórnych ściana torbieli jest grubsza i ma utkanie mezen-chymalne. Ściana tych torbieli jest zbudowana z włókien i komórek tkanki łącznej i może być pozbawiona wysłania nabłonkowego. Wyrazem patologicznego różnicowania torbieli może być zachowanie przez nie czynności wydzielania łoju, keratynizacji, a nawet wytwarzania struktur gruczołowych i włosowych, produkowania tkanki chrzestnej lub kostnej. Może to stanowić przejaw potworowatego kierunku rozwojowego torbieli. Torbiele tworzą guzkowate lub guzowate uwypuklenia ;błony śluzowej, wielkości od ziarna grochu do pięści. Część z nich prześwituje swą płynną zawartością poprzez ścieńczałą błonę śluzową. Siedzibą torbieli są najczęściej: dno jamy ustnej, podstawa i grzbiet języka, podniebienie, policzki, wargi, migdałki. Oprócz tworzenia zniekształceń torbiele utrudniają czynność żucia i mowę. Z powikłań notuje się pourazowe -owrzodzenia, wyjątkowo rozwój raka.