Rozwój pęcherzy

Klasycznie rozwój pęcherzy poprzedzają rumienię, nie stanowi to jednak reguły. Wielkość wykwitów waha się od rozmiarów ziarna soczewicy do 2 cm. Pęcherze są napięte, półkoliste, połyskujące, wypełnione przejrzystym płynem surowiczym; utrzymują się długo, po paru dniach treść ich mętnieje. Po przerwaniu pokrywy sączące nadżerki ulegają szybko wygojeniu. Znamienny dla choroby Duhringa jest opryszczkowaty układ pęcherzyków i pęcherzy, grupujących się na obwodzie dużego wykwitu obrzękowo-rumieniowego. U około połowy chorych rozwijają się długotrwałe przebarwienia pozapalne. Wykwity ustępują nie pozostawiając zaniku ani bliznowacenia skóry. Stałą cechą choroby jest jej nawrotowość. Z wyjątkiem błon śluzowych miejscem różnie nasilonych wykwitów może być każda okolica skóry, jednak szczególnie często ulegają zajęciu kończyny, zwłaszcza ich powierzchnie wyprostne, rzadziej tułów. Zapowiedzią zmian jest często złe samopoczucie chorych, a miejscowo — świąd i pieczenie skóry. Oprócz wysiewnych znane są również postacie ograniczone do pewnych okolic oraz postacie o przewadze wykwitów grudkowych, wypryskowatych lub krostkowych. Choroba przebiega nieograniczenie przewlekle, z okresowymi, utrzymującymi się do-kilku miesięcy, zaostrzeniami.